Ин дастоварди арзанда натиҷаи заҳмати пайвастаи хонум Тошмамадова, муҳаббати ӯ ба адабиёти классикӣ ва омодагии амиқи илмии ӯст. Ҳамзамон, ин комёбӣ бозгӯйи нақши роҳнамоӣ ва дастгирии устодон дар ҷараёни таҳсилу тадқиқот мебошад, ки бо масъулият ва садоқат дар парвариши насли ҷавони муҳаққиқон саҳм мегузоранд.

Фарзона таҳти роҳбарии илмии устодони бахш, дар муҳити илмии созанда ва бо барномаҳои омӯзишии муосир тавонист, ки малакаи таҳлил, омӯзиши амиқ ва суханвариеро рушд диҳад, ки барои муаррифии асарҳои классикӣ дар сатҳи баланд мусоидат намуд.

Бо камоли эҳтиром донишҷӯи фаъолу меҳнатдӯстамонро табрик намуда, барояш комёбиҳои минбаъда дар таҳқиқоти илмӣ, илҳом ва нерӯи тоза орзу менамоем. Ин комёбӣ ҳамчун як пояи устувори пешрафти шахсӣ ва илмиву фарҳангӣ арзёбӣ мешавад.

Институти илмҳои гуманитарии ба номи академик Баҳодур Искандаров минбаъд низ бо дастгирии чунин донишҷӯён ва такя бар устодони соҳибтаҷриба, мекӯшад муҳити созандаи илмӣ ва шароити мусоиди таҳқиқро фароҳам созад.

 

     Дар фазои маънавӣ ва илмии кишвар, ки беш аз ҳарвақта ниёз ба чеҳраҳои донишманд, хирадманд ва фидоии илм дорад, шахсияти Некушоева Шаҳло Саиднуриддиновна ҳамчун як намунаи олии муҳаққиқи замони муосир, дорои мақому манзалати хоса мебошанд.

     Фаъолияти илмӣ ва таҳқиқотии Некушоева Шаҳло Саиднуриддиновна, ки ба омӯзиш ва ҳифзи забонҳои камомӯзшудаи помирӣ бахшида шудааст, на танҳо саҳми гаронбаҳо дар илми филология ба шумор меравад, балки дар ҳифзи мероси фарҳангии миллӣ низ нақши арзанда мегузорад.

     Шаҳло Некушоева ҳамчун пажӯҳишгари хирадманд бо тафаккури таҳлилӣ, масъулияти илмӣ ва диди амиқи этнолингвистӣ, мактаби мустақили илмии худро таъсис дода, дар рушду таҳкими он саҳми назаррас доранд. Ҳиссаи мондагори номбурда дар таҳқиқоти лексикаи рӯзгории шуғнониву рӯшонӣ дар доираҳои илмии дохилӣ ва хориҷӣ бо эҳтиром пазируфта шудааст.

    Дар асоси рисолаи номзадии худ, инчунин тавассути асарҳои монографӣ, луғатномаҳо ва мақолаҳои илмӣ, Некушоева Шаҳло Саиднуриддиновна тавонистаанд доираи васеи мутахассисон ва муҳаққиқонро бо захираҳои забонӣ ва фарҳангии Помир ошно созанд.

     Ҳамзамон бо фаъолиятҳои таҳқиқотӣ, яке аз самтҳои муҳими кори муҳаққиқи арзанда роҳнамоӣ ва роҳбарии илмии насли ҷавони муҳаққиқон мебошанд. Бо дастгирии Некушоева Шаҳло Саиднуриддиновна, даҳҳо шогирд, магистрант ва унвонҷӯ ба таҳқиқоти илмӣ ҷалб гардидаанд ва бо роҳнамоии илмии ӯ комёбиҳои шоён ба даст овардаанд.

     Бо фазилатҳои олии инсонӣ, малакаи баланди илмӣ ва садоқати комил ба рисолати пажӯҳишгарӣ, шахсияти Некушоева Шаҳло Саиднуриддиновна дар ҷомеаи илмӣ мавқеи устувор ва намунаи ибрат барои дигарон маҳсуб мешавад.

    Асарҳои илмии чопшудаи муҳаққиқ, аз ҷумла монографияҳо ва мақолаҳои нашршуда дар маҷаллаҳои бонуфузи ватаниву байналмилалӣ, шомили таҳқиқотҳое мебошанд, ки барои омӯзиши консептҳои фарҳангӣ, забонӣ ва тафаккури мардумони кӯҳистон асоси илмии боэътимод мебошанд.

   Айни замон низ таҳқиқоти Шаҳло Саиднуриддиновна дар самти забоншиносии когнитивӣ бо ҷиддияти илмию методӣ идома дорад ва мавзӯи доктории таҳти унвони “Лингвокогнитивные аспекты концепта ДОМ в шугнано-рушанской группе памирских языков” яке аз самтҳои наву муҳим дар илми забоншиносӣ ба ҳисоб меравад.

     Ба муносибати зодрӯзи муҳаққиқи муҳтарами соҳаи филология ва ходими фидоии илм — Некушоева Шаҳло Саиднуриддиновна, ҳайати Институти илмҳои гуманитарии ба номи академик Баҳодур Искандаров бо камоли самимият ва эҳтиром беҳтарин таманниёт ва орзуву дуоҳои некро иброз медорад.

      Орзуманди онем, ки рӯзгори ин шахсияти пурифтихор ҳамеша саршор аз саломатии комил, нерӯи тоза, илҳоми эҷодӣ ва комёбиҳои пайдарпай бошад. Бигзор муҳаббати шогирдон, эҳтироми ҳамкорон ва арҷгузории аҳли илм ҳамқадами ҳаёти маънавӣ ва фаъолияти илмиву таҳқиқотии эшон бимонад.

 

Муҳтарам Қурбонхонова Нуриҷаҳон!

 

     Бо камоли эҳтиром ва самимияти беандоза Шуморо бо рӯзи мавлудатон — рӯзи таҷассумгари оғози зиндагӣ, рушд, комёбиҳо ва ибтикороти илмии шахсияти Шумо, табрику таҳният мегӯем. Ин рӯзи муборак барои мо — ҳайати кормандони Институти илмҳои гуманитарии ба номи академик Баҳодур Искандаров, фурсати хубест барои арҷгузорӣ ба хидматҳои илмӣ, фарҳангӣ ва инсонии Шумо, ки тайи солҳои зиёд дар рушди илми фолклоршиносӣ ва адабиётшиносии тоҷик саҳми арзанда гузоштаед.

       Шумо ҳамчун муҳаққиқи соҳибмактаб ва роҳбари соҳа на танҳо ба таври мунтазам корҳои илмӣ-ташкилотиро роҳбарӣ менамоед, балки бо маҳорату малакаи баланди филологӣ як намунаи ибрат барои муҳаққиқони ҷавон ва кормандони илмӣ маҳсуб мешавед. Шахсияти Шумо бо омезиши маърифат, фурутанӣ ва масъулиятшиносии касбӣ таҷассум ёфтааст, ки имрӯзҳо дар муҳити илмӣ хеле камёб аст.

     Фаъолияти пурсамари Шумо дар пажӯҳиши фолклори шифоҳӣ, тасниф ва таҳлили жанрҳои мардумӣ, омӯзиши ҳикматҳои мардумӣ ва иртиботи онҳо бо адабиёти классикӣ, на танҳо саҳми муҳими илмӣ, балки арҷгузорӣ ба мероси маънавии миллат мебошад. Корҳои илмии Шумо дар маҷмӯъ як хазинаи беназири таҳқиқотӣ ва манбаи боэътимоди омӯзишӣ барои донишмандон ва муҳаққиқони соҳаи филология арзёбӣ мегардад.

      Аз ҷониби дигар, бо роҳбарии пурмасъулияти Шумо шуъбаи фолклор ва адабиёт дар тӯли чанд соли охир ба як воҳиди фаъол, ташаббускор ва натиҷагири илмӣ табдил ёфтааст. Маҳз таҳти раҳнамоии Шумо як қатор иқдомоти илмӣ, чорабиниҳои илмиву фарҳангӣ ва таҳияву нашри асарҳои бунёдӣ амалӣ шуданд, ки аз сатҳи баланди ташкилотчигӣ ва ҷаҳонбинии илмии Шумо дарак медиҳанд.

      Шумо инчунин ҳамчун инсони боодоб, хоксор ва некандеш, бо сухани нарм ва қалби гарму меҳрубон муҳити кориро боз ҳам самимӣ ва созанда нигоҳ медоред. Муоширати Шумо ҳамеша илҳомбахш аст, ҳар сухани Шумо сабақ, ва ҳар ибораатон меҳру эҳтиромро дар қалби дигарон бедор месозад. Ин хислатҳои баланд Шуморо дар дили на танҳо шогирдон, балки тамоми ҳамкорон маҳбуб гардондаанд.

      Ба муносибати зодрӯзатон, бо эҳсоси самимӣ ба Шумо саломатии комил, иқболи баланд, умри дарозу пурбаркат, илҳоми ҷовидона ва дастовардҳои нави илмӣ-фарҳангиро таманно дорем. Бигзор ҳар рӯзе, ки аз пайи ин рӯз меояд, саршор аз шодиву нишот, саодат ва баракати рӯзгор бошад. Ҳар нақшаи Шумо дар роҳи илм муваффақ шавад ва ҳар ибтикори Шумо бо дастгирӣ ва натиҷаҳои назаррас рӯ ба рӯ гардад.

 

     Бо эҳсоси андӯҳи амиқ ва эҳтироми баланд, Институти илмҳои гуманитарии ба номи академик Б. Искандаров дар рӯзи мавлуди олими барҷаста, доктори илмҳои фалсафа, профессор, узви вобастаи Академияи миллии илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон Хаёлбек Додихудоев (1936–2021), бо камоли хоксорӣ хотираи ин шахсияти илмӣ ва фарҳангиро гиромӣ медорад.

      Устод Додихудоев яке аз симоҳои муассири илмии замони муосир, ки бо заҳмати пайваста, диди амиқи фалсафӣ ва ҷаҳонбинии миллӣ дар ташаккул ва рушди мактаби фалсафаи тоҷик саҳми муассир гузоштаанд. Дар тӯли фаъолияти илмӣ ва идорӣ, устод на танҳо ҳамчун муҳаққиқ ва нависандаи садҳо мақолаю рисолаҳои илмӣ шинохта шуданд, балки ҳамчун устоди бузург, роҳбари ботаҷриба ва шахсияти фарҳангӣ дар хотири садҳо шогирдон ва ҳамкорон боқӣ мондаанд.

      Ҳамзамон бо таҳқиқоти бунёдӣ дар соҳаи фалсафа, устод Додихудоев дар тӯли ҳаёти бобарори худ вазифаҳои муҳими давлатӣ ва илмиро, аз ҷумла директории Институти илмҳои гуманитарӣ, ректории Донишгоҳи давлатии Хоруғ ва вазифаҳои роҳбарикунандаи илмӣ дар сохторҳои Академияи миллии илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон ба ӯҳда доштанд. Дар ин масири пурмасъулият устод тавонистанд бо малакаи баланди ташкилотчигӣ ва тафаккури стратегӣ заминаҳои устувори рушду инкишофи илмҳои гуманитарӣ ва фалсафаи муосири тоҷикро таҳким бахшанд.

    Фаъолияти илмӣ ва ҷамъиятии устод бо ҷоизаҳои давлатӣ ва мукофотҳои олии ҷумҳуриявӣ, аз ҷумла ордени «Дӯстӣ», медали «Ветерани меҳнат», унвони Аълочии маорифи Ҷумҳурии Тоҷикистон қадрдонӣ гардидаанд, ки гувоҳи саҳми арзишманди эшон дар пешрафти илм ва маориф дар кишвар мебошад.

     Имрӯз, дар рӯзи мавлуди эшон, мо бо эҳтиром ва андӯҳи хомӯш аз ёди фарзанди фарзонаи миллати тоҷик, файласуфи равшанзамир ва мураббии шогирдони зиёде, ки имрӯз ҳар кадом дар гӯшаҳои гуногуни кишвар ва ҷаҳон идомадиҳандаи роҳи илмии устод мебошанд, ёд мекунем. Рӯҳи устод ҳамеша равшан ва макони охираташ пурнур бод!