Муҳтарам Қурбонхонова Нуриҷаҳон!

 

     Бо камоли эҳтиром ва самимияти беандоза Шуморо бо рӯзи мавлудатон — рӯзи таҷассумгари оғози зиндагӣ, рушд, комёбиҳо ва ибтикороти илмии шахсияти Шумо, табрику таҳният мегӯем. Ин рӯзи муборак барои мо — ҳайати кормандони Институти илмҳои гуманитарии ба номи академик Баҳодур Искандаров, фурсати хубест барои арҷгузорӣ ба хидматҳои илмӣ, фарҳангӣ ва инсонии Шумо, ки тайи солҳои зиёд дар рушди илми фолклоршиносӣ ва адабиётшиносии тоҷик саҳми арзанда гузоштаед.

       Шумо ҳамчун муҳаққиқи соҳибмактаб ва роҳбари соҳа на танҳо ба таври мунтазам корҳои илмӣ-ташкилотиро роҳбарӣ менамоед, балки бо маҳорату малакаи баланди филологӣ як намунаи ибрат барои муҳаққиқони ҷавон ва кормандони илмӣ маҳсуб мешавед. Шахсияти Шумо бо омезиши маърифат, фурутанӣ ва масъулиятшиносии касбӣ таҷассум ёфтааст, ки имрӯзҳо дар муҳити илмӣ хеле камёб аст.

     Фаъолияти пурсамари Шумо дар пажӯҳиши фолклори шифоҳӣ, тасниф ва таҳлили жанрҳои мардумӣ, омӯзиши ҳикматҳои мардумӣ ва иртиботи онҳо бо адабиёти классикӣ, на танҳо саҳми муҳими илмӣ, балки арҷгузорӣ ба мероси маънавии миллат мебошад. Корҳои илмии Шумо дар маҷмӯъ як хазинаи беназири таҳқиқотӣ ва манбаи боэътимоди омӯзишӣ барои донишмандон ва муҳаққиқони соҳаи филология арзёбӣ мегардад.

      Аз ҷониби дигар, бо роҳбарии пурмасъулияти Шумо шуъбаи фолклор ва адабиёт дар тӯли чанд соли охир ба як воҳиди фаъол, ташаббускор ва натиҷагири илмӣ табдил ёфтааст. Маҳз таҳти раҳнамоии Шумо як қатор иқдомоти илмӣ, чорабиниҳои илмиву фарҳангӣ ва таҳияву нашри асарҳои бунёдӣ амалӣ шуданд, ки аз сатҳи баланди ташкилотчигӣ ва ҷаҳонбинии илмии Шумо дарак медиҳанд.

      Шумо инчунин ҳамчун инсони боодоб, хоксор ва некандеш, бо сухани нарм ва қалби гарму меҳрубон муҳити кориро боз ҳам самимӣ ва созанда нигоҳ медоред. Муоширати Шумо ҳамеша илҳомбахш аст, ҳар сухани Шумо сабақ, ва ҳар ибораатон меҳру эҳтиромро дар қалби дигарон бедор месозад. Ин хислатҳои баланд Шуморо дар дили на танҳо шогирдон, балки тамоми ҳамкорон маҳбуб гардондаанд.

      Ба муносибати зодрӯзатон, бо эҳсоси самимӣ ба Шумо саломатии комил, иқболи баланд, умри дарозу пурбаркат, илҳоми ҷовидона ва дастовардҳои нави илмӣ-фарҳангиро таманно дорем. Бигзор ҳар рӯзе, ки аз пайи ин рӯз меояд, саршор аз шодиву нишот, саодат ва баракати рӯзгор бошад. Ҳар нақшаи Шумо дар роҳи илм муваффақ шавад ва ҳар ибтикори Шумо бо дастгирӣ ва натиҷаҳои назаррас рӯ ба рӯ гардад.

 

     Бо эҳсоси андӯҳи амиқ ва эҳтироми баланд, Институти илмҳои гуманитарии ба номи академик Б. Искандаров дар рӯзи мавлуди олими барҷаста, доктори илмҳои фалсафа, профессор, узви вобастаи Академияи миллии илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон Хаёлбек Додихудоев (1936–2021), бо камоли хоксорӣ хотираи ин шахсияти илмӣ ва фарҳангиро гиромӣ медорад.

      Устод Додихудоев яке аз симоҳои муассири илмии замони муосир, ки бо заҳмати пайваста, диди амиқи фалсафӣ ва ҷаҳонбинии миллӣ дар ташаккул ва рушди мактаби фалсафаи тоҷик саҳми муассир гузоштаанд. Дар тӯли фаъолияти илмӣ ва идорӣ, устод на танҳо ҳамчун муҳаққиқ ва нависандаи садҳо мақолаю рисолаҳои илмӣ шинохта шуданд, балки ҳамчун устоди бузург, роҳбари ботаҷриба ва шахсияти фарҳангӣ дар хотири садҳо шогирдон ва ҳамкорон боқӣ мондаанд.

      Ҳамзамон бо таҳқиқоти бунёдӣ дар соҳаи фалсафа, устод Додихудоев дар тӯли ҳаёти бобарори худ вазифаҳои муҳими давлатӣ ва илмиро, аз ҷумла директории Институти илмҳои гуманитарӣ, ректории Донишгоҳи давлатии Хоруғ ва вазифаҳои роҳбарикунандаи илмӣ дар сохторҳои Академияи миллии илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон ба ӯҳда доштанд. Дар ин масири пурмасъулият устод тавонистанд бо малакаи баланди ташкилотчигӣ ва тафаккури стратегӣ заминаҳои устувори рушду инкишофи илмҳои гуманитарӣ ва фалсафаи муосири тоҷикро таҳким бахшанд.

    Фаъолияти илмӣ ва ҷамъиятии устод бо ҷоизаҳои давлатӣ ва мукофотҳои олии ҷумҳуриявӣ, аз ҷумла ордени «Дӯстӣ», медали «Ветерани меҳнат», унвони Аълочии маорифи Ҷумҳурии Тоҷикистон қадрдонӣ гардидаанд, ки гувоҳи саҳми арзишманди эшон дар пешрафти илм ва маориф дар кишвар мебошад.

     Имрӯз, дар рӯзи мавлуди эшон, мо бо эҳтиром ва андӯҳи хомӯш аз ёди фарзанди фарзонаи миллати тоҷик, файласуфи равшанзамир ва мураббии шогирдони зиёде, ки имрӯз ҳар кадом дар гӯшаҳои гуногуни кишвар ва ҷаҳон идомадиҳандаи роҳи илмии устод мебошанд, ёд мекунем. Рӯҳи устод ҳамеша равшан ва макони охираташ пурнур бод!

 

 

 

    Мегуфт:

    "Сулҳ беҳтарин тӯҳфа ба инсонист."

    Ва ӯ худ — тӯҳфаи гаронбаҳои миллат буду мемонад!

    Аз Қаратоғи зебо ба тамоми олам овозаш расид:

    Аз “Манзараҳои Хуҷанд” то “Қиссаи Ҳиндустон” — ҳама ҷо номи Тоҷикистонро бо ифтихор мебурд.

    Шеърҳояш мисли “Ҳасани аробакаш” ё “Ҷони ширин” имрӯз ҳам моро водор ба фикр мекунанд, ба муҳаббат, ба ватанпарварӣ…

    Имрӯз бо тамоми муҳаббат мегӯем:

    Таваллудат муборак, устоди ҷовид!

    Рӯҳатон шод, ёдатон гиромӣ!

    Бо самимият,

    Институти илмҳои гуманитарии ба номи академик Б. Искандаров

     Есть ценности, которые мы начинаем по-настоящему ценить, только когда рискуем их потерять. Среди них – мир и единство, покой в семье, доме в стране. Это не просто красивые слова в официальных речах, но эти ценности являются незыблемым фундаментом всего, что мы создаем, чем гордимся и во что верим. Это воздух, которым дышит общество, и это земля, на которой растут наши надежды.

     Мир – это не просто отсутствие выстрелов и разрушений. Это состояние, в котором жизнь не сжимается от страха, а, наоборот, расцветает. Это возможность учиться и работать, строить дома и дороги, планировать будущее своих детей, не опасаясь, что завтра все будет разрушено. Мир – это инвестиция в развитие, в благополучие, в саму возможность жить нормальной, полной жизнью. Там, где мир, там есть созидание. Там, где его нет, – лишь руины и боль.

    Единство народа – это вторая, не менее важная опора. Единство не означает единомыслие или отсутствие различий. Наоборот, это симфония множества голосов, культур, традиций, объединенных общей целью и общими ценностями. Это понимание, что, несмотря на различия, мы – части одного целого, одного большого дома. Только в единстве народ становится по-настоящему сильным и устойчивым перед лицом любых вызовов, будь то экономические трудности, природные катаклизмы или внешнее давление.

     Разрозненные нити легко порвать, но сплетенные в крепкий канат – никогда. Покой и спокойствие в стране – это осязаемое ощущение безопасности каждого гражданина. Это уверенность, что закон защитит, что можно спокойно пройти по улице, что твои права и свобода гарантированы. Этот покой позволяет раскрыть потенциал личности, вдохновляет на творчество, способствует развитию науки и культуры. Он создает благоприятную среду для бизнеса и инвестиций, являясь косвенным, но мощным двигателем экономического роста.

Важно помнить, что мир, единство и покой не являются некой данностью, свалившейся с неба. Это результат кропотливого труда многих поколений, мудрости руководителей и, главное, ежедневного выбора каждого гражданина. Это искусство компромисса, умение слушать и слышать друг друга, готовность идти на диалог даже с теми, чьи взгляды отличаются от твоих. Это толерантность и взаимоуважение.

     Наш общий дом – страна – нуждается в постоянной заботе. Беречь мир и единство – значит не поддаваться на провокации, не множить обиды, стремиться к согласию, уважать историю и культуру всех, кто живет рядом. Это ответственность, которая лежит на каждом из нас: от государственного деятеля до учителя, от родителя до школьника. Мир и единство – это не просто условия существования. Это высшие ценности, которые мы строим и защищаем каждый день своими поступками, словами, мыслями.

Это наш самый ценный капитал, наша надежда и гарантия благополучного будущего для нас и наших потомков.

Давайте помнить об этом и беречь наш общий дом вместе.