Ваҳдати миллӣ санги асос, таҳкурсӣ ё зербинои давлат аст, ки дар он некӯаҳволӣ ва шукуфоии ҳар як давлат ё кишвар сохта мешавад. Ин на фақат як мафҳуми абстракт аст, балки як нерӯи зинда аст, ки мардумро дар як сарзамин ба ҳам меорад, онҳоро дар гирди арзишҳо, ҳадафҳо ва орзуҳои муштарак муттаҳид мекунад. Ваҳдати миллӣ бо бартараф кардани тафовутҳо дар забон, фрҳанг, эътиқоду мавқеияти иҷтимоӣ аҳолиро ба ҳам мепайвандад ва ба рушди ҳамдигарфаҳмӣ ва ҳамкориҳо мусоидат мекунад. Агар аз ин мафҳумҳо бештар бароем, Ваҳдати миллӣ купрукест, ки гузашта, ҳозира ва ояндаро мепайвандад ва эстафетаи анъанаҳо, таҷрибаҳо ва орзуву ормонҳоро ба наслҳои нав мерасонад.

     Маҳз дар шароити Тоҷикистон, ки давлате хеле ҷавон аст ва соҳибистиқлолии худро пас аз даҳсолаҳои ҳукмронии давлати Шӯравӣ ба даст овардааст, аҳаммияти ваҳдати миллӣ хосатан муҳим ба назар мерасад. Дар солҳои душвори ташаккулёбӣ, вақте ки кишвар бо озмоишҳои ҷанги шаҳрвандӣ ва нооромиҳою мушкилоти иқтисодӣ рӯ ба рӯ мешуд, танҳо хоҳишу ормони ваҳдат ба риштаи наҷотбахш табдил ёфт ва бо талошҳои беҳамтои Роҳбари давлат халқи тоҷик тавонист бар зидди ин монеаҳо устувор истад ва минбаъд роҳи эҳёи миллӣ ва муттаҳидиро ҷустуҷӯ намояд, ки дар натиҷа тавонист ба ваҳдати устувор ноил гардад. Аз он замон, мардуми кишвар бо эҳсоси масъулияти зиёд ва ниятҳои нек кӯшиш намуд, ки ба бунёди ҷомеаи ободу ҳуқуқбунёд, субот ва рушди устувор дар роҳи ташаккулёбӣ идома диҳад, то наслҳои оянда дар фазои осоишта ва шукуфо зиндагӣ намоянд.

Чанд нуқтаи муҳимми нишондиҳандаи он ки ваҳдати миллӣ барои Тоҷикистони ҷавон махсус ва муҳим мебошад, бояд барраси карда шаванд:

     Аввалан, ваҳдати миллӣ кафили бечунучарои яонагии мавҷудияти давлат мебошад. Дар шароити ҷаҳонишавӣ, ки таҳдидҳо ба амният, ноустувории геополитикӣ ва афзоиши терроризму экстремизм хоси он аст, муҳим аст, ки ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон, аз хурд то бузург худро як ҷузъи ҷудонашавандаи ин миллат эҳсос кунад. Танҳо дар ин ҳолат давлат метавонад ба ҳама гуна кӯшишҳои нооромкунӣ, ҳимояи марзҳо ва мустақилияти худ муқовимат кунад. Вақте ҳамаи табақаҳои ҷомеа, аз сокинони деҳот то шаҳрҳо бо ҳисси умумии ватандӯстӣ ва садоқат ба Ватан муттаҳид мешаванд, ин ба таҳкими суботи сиёсӣ, ҳамоҳангии иҷтимоӣ ва амнияти миллӣ мусоидат мекунад.

     Дувум, ягонагии халқ дар ноил шудан ба рушди устувори иқтисодӣ нақши ҳалкунанда дорад. Бе ваҳдати дохилӣ бунёди асосҳои устувори иқтисод номумкин аст. Ҷомеае, ки муттаҳид асту ҳадафҳои умумиро дарк мекунад, қодир аст барои татбиқи лоиҳаҳои бузурги иқтисодӣ, ҷалби сармоягузорӣ ва фароҳам овардани фазои мусоиди сармоягузорӣ қувваро тавлид кунад. Ин ба рушди инфрасохтор, аз қабили сохтани роҳҳо, пулҳо, нерӯгоҳҳо, беҳтар кардани системаи маориф ва тандурустӣ мусоидат мекунад, ки дар мисоли кишварамон ҳувайдост. Ҳамзамон, ҳамаи ин боиси таъсиси ҷойҳои нав, баландшавии сатҳи зиндагӣ, кам шудани камбизоатӣ ва беҳбуди некӯаҳволии ҳар як шаҳрванд мегардад.

      Сеюм, ваҳдати миллӣ омили асосии ҳифз ва афзун намудани мероси бойи фарҳангии Тоҷикистон мебошад. Руҳияи миллат бар асоси суннатҳо, арзишҳо ва фарҳанги ҳазорсола, бар асоси забон, ки ба унвони бахше аз ҳувияти мардум аст, такя дорад. Маҳз забони тоҷикӣ буд, ки арзишҳои маънавӣ ва маданияти беназири мо дар тӯли қарнҳо аз мардум ҳимоят мекарданд ва имкон намедоданд, ки аз саҳифаи таърих нопадид гардем. Ва имрӯз ин мерос асоси маънавияти моро ҳамчун якпорчагии беназир нигоҳ медорад. Бинобар ин эҳё ва рушди маънавият, фарҳанг, суннатҳо ва ҳифз намудани забон яке аз муҳимтарин вазоифи давлат аст. Имрӯз бо ифтихор гуфта метавонем, ки Тоҷикистони имрӯза кишварест, ки Ваҳдати миллӣ на танҳо ҳамчун шиор, балки ҳамчун воқеияти зинда дар тамоми паҳлӯҳои ҳаёт рушд ёфта истодааст.

- дар сиёсат суботи сиёсӣ таъмин гардида низоми давлатдорӣ таҳким ёфтааст.

- дар иқтисодиёт рушди босуръат мушоҳида гардида, иншоотҳои муҳими зиёди инфрасохторӣ бунёд гардиданд ва мегарданд, соҳаи саноат ва кишоварзӣ низ батадриҷ ва марҳила ба марҳила рушду инкишоф меёбад.

- дар муносибатҳои байналмилалӣ Тоҷикистон худро ҳамчун шарики боэътимод ва ҷонибдори сулҳ ва ҳамсоядории нек муаррифӣ кардааст, ки ин ба рушди ҳамкории мутақобилан судманд, таҳкими оромӣ ва суботи минтақавӣ, инчунин ба ҳимояи манфиатҳои миллӣ ва рушди устувор равона карда шудааст. Тоҷикистон ҷиҳати таҳкими муносибатҳои дӯстона бо кишварҳои ҳамсоя ва ҷомеаи ҷаҳонӣ, аз ҷумла дар соҳаҳои иқтисодӣ, сиёсӣ ва фарҳангӣ дар арсаи байналмилалӣ ҳамчун кишвари эътимодбахш эътироф гардидаст.

     Умуман, ваҳдати миллӣ ба пояи воқеии ҳамаи ин дастовардҳо табдил ёфтааст. Маҳз сарҷамъии миллат имкон дод, ки кишвар аз буҳрон берун ояд ва саҳифаи нав - саҳифаи рушд, пешрафт ва умедро оғоз намояд.